De effecten van een verstoorde spijsvertering

De vergiftiging van de spijsverteringsorganen

De vergiftiging van de spijsvertering begint als de bacteriën in de darmen reageren op onverteerde voeding. Deze interactie kan giftige chemicaliën en gas produceren. De gifstoffen kunnen de beschermende slijmlaag op de darmwand aantasten wat leidt tot een verhoogde permeabiliteit (doorlaatbaarheid) van de darmwand (leaky gut). Het gevolg van de verhoogde doorlaatbaarheid is dat onverteerde voedingsdeeltjes zich via de bloedvaten verspreiden door het hele lichaam.

Als je je voeding niet snel genoeg verteert, dan verteren de gif-producerende bacteriën het voor je. De afvalproducten van de bacterien bestaan soms uit extreem giftige substanties. Er zijn 78 soorten bekend; skatolen, indolen, phenolen, alcohol, ammonia, acetyldehyde en formaldeyde. Allemaal voorbeelden van endo-toxinen, intern geproduceerd gif, dat net zo schadelijk is voor het lichaam als exo-toxinen, de externe gifstoffen uit de omgeving van het lichaam.

De endo-toxinen kunnen ook vrije radikalen produceren. Dit zijn moleculen die de cellen beschadigen door elektronen uit de celmembranen te verwijderen. Vrije radikalen hebben een korte levensduur maar kunnen in die korte tijd veel schade aanrichten. Grote hoeveelheden vrije radikalen worden geproduceerd door tientallen endo-toxinen. Als het lichaam niet in staat is de gifstoffen te bufferen door overbelasting leidt dit tot ziekte. Om de vrije radicalen te neutraliseren maakt het lichaam antioxidanten aan, nutriënten die werken als vrije radicalen-vangers. Vitamine A, C, E en de mineralen selenium en zink zijn bekende antioxidanten. Wat niet zo bekend is, is dat gal zelfs een sterkere werking heeft om vrije radicalen te vangen. Dit maakt het goed functioneren van de lever en galblaas belangrijk om de schade veroorzaakt door vrije radicalen te beperken.

Aan het begin van het vergiftigingsproces van de spijsverteringsorganen heeft het lichaam voldoende reserves om deze stress aan te kunnen. Op dit punt is er nog geen acute stress en zijn er geen kenmerkende verschijnselen. Maar na verloop van tijd en na het groeien van organismen zoals bacteriën, virussen en schimmels die allemaal gifstoffen produceren raakt de verdediging van het lichaam overbelast. Als dit gebeurd krijgen parasieten en candida, die meestal in kleine hoeveelheden aanwezig zijn, de gelegenheid en de ruimte om te groeien en te vermenigvuldigen. Er ontstaan symptomen zoals gasvorming, opgeblazen gevoel, verstopping, diarree, huidklachten, duizeligheid, chronische vermoeidheid, IBS (geïrriteerd darm syndroom), spierpijn en gewrichtspijn. Deze symptomen worden lang niet altijd herkend als een gevolg van een verstoring in de spijsvertering omdat ze in het hele lichaam voorkomen.

Candida en parasieten

Candida albicans, een schimmel / gist wordt een probleem als het groeit, zich ontwikkelt en zich muteert naar een schimmel. De andere bewoners van het darmstelsel zoals virussen, bacteriën, wormen, amoeben, en protozoa groeien als de gelegenheid (opportunity) zich voordoet. Opportunities ontstaan o.a. als bijvoorbeeld de pH (zuurgraad) verandert of als de samenstelling van de darmflora verandert. Dit kan weer leiden tot een verstoring in de spijsvertering. De veranderingen kunnen ook veroorzaakt worden door vervuiling, medicijnen, drugs, NSAIDS, chemicaliën, oplosmiddelen en metalen. Gecombineerd met emotionele stress creëert dit de ideale omstandigheden voor candida en parasieten om te groeien en zich te verspreiden.

Candida en andere schimmels

Candida albicans is een van de 80 soorten candida en een van de 250 soorten gist waarvan er veel leven als parasiet in het lichaam. Candida is normaliter in kleine hoeveelheden aanwezig in het spijsverteringskanaal. Als het zijn gist-vorm behoudt blijft het in balans met de miljarden bacteriën in de darmen. Een gezonde verhouding tussen candida-gist en bacteriën is 1:1.000.000 (1 tot 1 miljoen). Deze kritische balans blijft in evenwicht als; Het immuunsysteem normaal functioneert De verhouding goedaardige en slechtaardige bacteriën 80:20 is. Als de zuurgraad van de dikke darm in balans is. De medische wereld beperkt over het algemeen haar visie en aanpak over candida tot lokale effecten en acute infecties (candidasis).

Voorbeelden van candidasis zijn aandoeningen aan de slijmvliezen, de huid, in mond (spruw) en in de vagina (schimmel-infectie). Een chronische overgroei in de organen van candida leidt tot een verandering in de vorm en de werking van de candida. Het muteert van een gist naar een schimmel. Als schimmel kan candida de oorzaak zijn van verschillende aandoeningen zowel fysiek als mentaal. Ook dit feit wordt nog niet algemeen herkend en erkend. Terwijl de meeste huisartsen een vaginale schimmelinfectie behandelen als een lokaal probleem zijn er steeds meer huisartsen die inzien dat de oorzaak een overgroei van candida in de darmen is. Om een vaginale schimmelinfectie goed te behandelen moet de gezondheid in de darmen hersteld worden.

In de schimmel-vorm heeft candida lange wortels genaamd rhizoïden. Deze wortels penetreren het slijmvlies op de darmwand. Candida scheidt zuren af die de interne pH-waarde uit balans brengen. Candida slijt de slijmlaag. Het resultaat is een verhoogde doorlaatbaarheid (permeabiliteit) van de darmwand, het lekkende darmsyndroom. Deze doorlaatbaarheid laat schimmels en hun giftige afvalstoffen toe tot de bloedbaan samen met andere substanties en kleine onverteerde voedseldeeltjes. Dit leidt tot een serie aan problemen zoals beschreven bij het leaky gut syndroom.

Een van de giftige afvalstoffen die de bloedbaan kan bereiken is acetaldehyde, het belangrijkste gif geproduceerd door candida. Acetaldehyde is een gif dat door de lever wordt omgezet in alcohol. Als de hoeveelheid alcohol toeneemt komt er minder bloed in het weefsel en ontstaan symptomen zoals dronkenschap, disoriëntatie, duizeligheid en verwarring. De giftige effecten van alcohol kunnen resulteren in angst, depressie, hoofdpijn, vermoeidheid en geïrriteerdheid. Acetaldehyde is maar 1 van de gifstoffen, geproduceerd door candida, die enzymen vernietigd. Dit leidt tot een verstoorde spijsvertering, verminderde energie-productie en meer vrije radicalen.

De gedachte leeft dat candida meer dan 100 verschillende gifstoffen produceert. Candida gifstoffen worden via de bloedsomloop naar de lever gebracht, en vanuit de lever naar andere organen zoals de hersenen, het zenuwstelsel, de gewrichten, de huid etc. Als de ontgiftende werking van de lever vermindert door onvoldoende voeding en een overbelasting van gifstoffen worden de gifstoffen zoals candida die aanmaakt opgeslagen in het lichaam. Dit kan uiteindelijk leiden tot chronische aandoeningen.

Gifstoffen geproduceerd door schimmels worden mycotoxinen genoemd. Zij onderdrukken de weerstand. Sommige mycotoxinen zoals aflatoxine worden in verband gebracht met het ontstaan van kanker en het verharden van de bloedvaten.

Speciaal voor vrouwen is een mycotoxine genaamd zearalenone van belang. Dit gif wordt geproduceerd door een schimmel fusarium graminearum (aarfusarium) die op graan kan voorkomen maar ook op bananen en vlees van dieren die gevoerd zijn met besmet graan. Het gif doet de effecten van oestrogeen na. Een overvloed aan oestrogeen kan leiden tot problemen zoals een vleesboom, knobbels in borsten, onvruchtbaarheid en kanker. Alhoewel voeding streng gecontroleerd wordt op mycotoxinen komt de besmetting van schimmels op granen en noten voor.

Schimmels worden overal aangetroffen, in de lucht, in voeding en neergeslagen op allerlei oppervlakten. Eenmaal aanwezig op de huid kan het verergeren door het gebruik van alkalische zeep. Schimmels kunnen ook via sex worden overgedragen of opgenomen worden in een omgeving met veel schimmels. Zoals vermeld, de aanwezigheid van kleine hoeveelheden schimmels in de spijsverteringsorganen is normaal. Maar het is niet normaal als schimmels in het lichaam leven. Eenmaal opgenomen in het lichaam leven schimmels op dood en vergaan materiaal. Omdat parasiterende schimmels suiker nodig hebben neemt de behoefte aan suiker toe. Toegeven aan deze suikerbehoefte betekent dat je de schimmels voedt. Ironisch genoeg zorgt de bestrijding van schimmels met medicijnen zoals antibiotica, de pil, NSAID’s en cortisone dat de goedaardige darmflora wordt beschadigd waardoor schimmels weer meer gelegenheid hebben om te groeien en de situatie te verergeren. Deze medicijnen veranderen de omgeving in de darm en vernietigen zowel goede als slechte bacteriën.

Elke hormoon-therapie, oestrogeen, kan bijdragen aan de groei van candida. Het verhoogde progesteron-gehalte tijdens de zwangerschap en in de tweede helft van de menstruatie-cyclus kan ook bijdragen aan de groei van candida. Candida produceert ook koolstof-dioxide wat kan leiden tot gasvorming en een opgeblazen gevoel. Het is duidelijk dat een slecht functionerende of verstoorde spijsvertering de keten aan reacties begint die kunnen leiden tot de groei van candida. Veel mensen zijn gevangen in deze vicieuze cirkel. Het is belangrijk dat mensen met een teveel aan candida gedurende een bepaalde periode een dieet volgen. (Hoofdstuk 8). In de bijlage staat een candida-zelftest. De huisarts kan doorverwijzen naar speciale laboratoria die testen of er teveel candida is. Deze test meet de anti-lichamen tegen candida, meten de darm-doorlaatbaarheid en analyseren de ontlasting.

Parasieten

De meeste therapeuten, voedingsdeskundigen en coaches weten over candida en de verwoestende werking die candida kan hebben. Wat nog niet zo bekend is, is dat candida vaak samengaat met de aanwezigheid van parasieten. De aanslag die parasieten plegen op het immuunsysteem creëren de gelegenheid voor candida om zich te ontwikkelen. Het volgende stuk legt de effecten uit van een besmetting met parasieten.

Parasieten zijn een dominant gezondheidsprobleem geworden dat volgens kenners zelf epidemische vormen heeft aangenomen. Een soort stille epidemie die niet gediagnostiseerd of verkeerd gediagnostiseerd wordt. Sommige parasieten halen de media (cryptosporidium) als de gevolgen ernstig genoeg zijn. Zo heeft de microscopisch kleine parasiet cryptosporidium in het Amerikaanse Milwaukee 400.000 mensen ziek gemaakt via het drinkwater en zijn er 40 mensen overleden. Daarna is de parasiet en verschillende staten aangetroffen en heeft het zelfs het drinkwater in new York besmet.

Een ander parasiet die in water leeft, Giardia lamblia, is een wijdverspreide boosdoener. In 1976 was 1 op de 6 Amerikanen besmet. In 1996 zelf 50% van de bevolking. Parasieten zijn moeilijk te detecteren. Zij verstoppen zich in de uitstulpingen (villi) op de darmwand. Maar zij leven ook in andere organen. Als de parasieten zich bijvoorbeeld in de longen nestelen zal er in de ontlasting geen parasiet worden gevonden terwijl de patiënt er wel last van heeft.

Waarom zijn parasieten moeilijk te herkennen en te diagnosticeren?
Infecties door parasieten worden vaak gezien als een tropen-ziekte en er wordt dan een verkeerde diagnose gesteld. Parasieten zijn in de medische media geen hot topic. Er wordt (te) weinig onderzoek, te weinig gemeten en gepubliceerd. Het leeft niet als onderliggende oorzaak van ziekten. Als er in de spijsverteringsorganen geen parasieten gevonden worden is er een groot risico dat de parasieten buiten de diagnose vallen.

Parasieten hebben een complexe levenscyclus. Zij vermenigvuldigen zich in verschillende intervallen. Dus als er een analyse wordt gemaakt van de ontlasting op 1 moment kan het zijn dat er niets gevonden wordt. In geval er een verdenking bestaat van een parasitaire infectie moeten er minimaal 2-3 ontlastingen, met 1 of meer dagen ertussen, worden geanalyseerd. Een andere uitdaging bij het vinden van parasieten is dat er verschillende nieuwe varianten zijn ontstaan die nog niet voldoende bestudeerd zijn. Een voorbeeld is de cyclospora die enkele jaren geleden werd ontdekt als menselijke parasiet. De onderzoeken daarvoor gaven dus een negatief resultaat in de analyse naar pathogene parasieten, terwijl de cyclospora wel aanwezig kon zijn. Ook de dientamoeba fragilis werd pas in 1990 herkend als pathogeen.

Het terrein van parasieten is in ontwikkeling en er worden ontdekkingen gedaan. Op welke wijze bedreigen parasieten de gezondheid van de mens? Parasieten kunnen het weefsel van de spijsverterings- en andere organen aantasten. De meeste mensen weten dit niet, maar niet alleen de parasiet is schadelijk ook de het afval dat de parasiet produceert is schadelijk. Ook een parasiet consumeert voeding en scheidt afvalstoffen uit. Parasieten kunnen de spijsvertering van hun gastheer/gastvrouw beïnvloeden door de enzym-productie te beïnvloeden en daarmee de spijsvertering. Een goede spijsvertering is essentieel voor een goede gezondheid, dus alles dat dit beïnvloedt tast het immuunsysteem aan. Het enige doel dat de parasiet heeft is zijn eigen overleving.

Degeneratieve ziekten (het geleidelijk minder worden van lichaamsfuncties) kunnen geassocieerd worden met parasieten. Parasieten kunnen een laag aanbrengen op het darmslijmvlies en blokkeren daarmee de opname van voedingsstoffen zodat onze voeding niet ons lichaam voedt maar de parasieten. Parasieten kunnen weefsels in het hele lichaam aantasten.

Aandoeningen die in verband worden gebracht met parasieten zijn o.a. artritis, MS, blinde darm ontsteking, overgewicht en ondergewicht, kanker en epilepsie. Sommige gevallen van epilepsie worden toegeschreven aan de varkenslintworm. Dit wordt waarschijnlijk veroorzaakt door de automatische aanmaak van antilichamen die het immuunsysteem produceert als reactie op de parasiet en de gifstoffen die de parasiet produceert. Overigens, varkensvlees mag niet verhit worden in de magnetron omdat de micro-golven de trichinella worm niet doden. Parasieten kunnen via de bloedbaan elk orgaan bereiken en klachten veroorzaken die niet parasiet-gerelateerd zijn. Het gevolg is dat verstoringen veroorzaakt door parasieten leiden tot een verkeerde diagnose. De symptomen van een rondworm in de maag kunnen lijken op een maagzweer. Amoebische colitis kan verward worden met ulcerative colitis. Lintwormen kunnen de onverwachte oorzaak zijn van schommelingen in het bloedsuiker en lijken dan zowel op diabetes als hypoglykemie. De eieren van de lintworm in de lever kunnen worden aangezien voor kanker. Parasieten die vallen in de groep protozoa kunnen artritis-achtige en leukemie-achtige symptomen veroorzaken. Chronische Giardia kan een ontbrekend element of een verkeerde dianose zijn in zowel candidiasis en het chronische vermoeidheids syndroom.

De blinde darm wordt wel omschreven als een gebied voor wormen. Door de positie van de blinde darm kunnen voedselresten en afval zich hier ophopen en zo de perfecte condities creëren voor wormen die uiteindelijk een blinde darm ontsteking veroorzaken. Medische teksten (boeken, publicaties) bevatten weinig informatie over parasieten anders dan de conclusie dat parasieten diarree veroorzaken en de opname van voedingsstoffen belemmeren. Het is belangrijk te onthouden dat parasieten zich manifesteren als andere aandoeningen en zich goed kunnen verstoppen zonder symptomen. Als de symptomen zich manifesteren is dat een breed range.

Een andere belangrijke factor die zonder twijfel het verspreiden van parasieten ondersteund is het gebruik va medicijnen die, als bijwerking, het immuunsysteem onderdrukken. Veel algemeen gebruikte medicijnen onderdrukken het immuunsysteem met als bijwerking de ontvankelijkheid voor parasitaire infecties. Alhoewel veel externe factoren bijdragen aan de parasitaire infecties is de grootste oorzaak een interne; een vervuilde dikke darm als resultaat van een ongezonde lifestyle en onbalans in de darmflora.

Darmflora uit balans

Oorzaken die de balans in de darmflora verstoren; Antibiotica, geraffineerde suikers, de pil, slecht functionerende spijsvertering, stress, te weinig vezels, bestraling, gechloreerd water, kwik, vervuiling, steroïde medicijnen. Een verstoorde spijsvertering leidt tot auto-intoxicatie, zelfvergiftiging. Deze vergiftiging kan weer leiden tot een overgroei van verkeerde bacteriën en vaak tot de groei van candida en parasieten. Als deze pathogenen hun plek hebben gevonden gaan zij groeien en verergeren de onbalans. Op deze manier ontstaat een vicieuze cirkel.

De darmflora is een complex. Er bevinden zich ongeveer 500 verschillende soorten bacteriën in een normale darmflora. Er zijn drie groepen van bacteriën; de goedaardige bacteriën die een bijdrage leveren aan onze gezondheid, de neutrale bacteriën (commensaal bacteriën) en de kwaadaardige bacteriën, de pathogene, ziekteveroorzakende bacteriën. Deze drie groepen strijden om voeding en ruimte in de darmen. Het is belangrijk dat de goede bacteriën in overvloed aanwezig zijn. Bacteriën die niet in een symbiotische (harmonie) relatie passen worden parasitair. Als voorbeeld, als candida, als normale bewoner van de darmen, of een ander micro-organisme, ongecontroleerd kan groeien ontstaat er dysbiose.

Dysbiose, een verstoorde biologie of samenleving, is een term die is als eerste is gebruikt dor Dr. Eli Metchnikoff vroeg in de 20-ste eeuw. Hij beschrijft een onbalans van de darmflora en de bijhorende symptomen. Hij ontdekte de goede effecten van probiotica en ontving in 1908 de Nobelprijs voor zijn werk met lactobacillen. Hij bedacht de theorie dat de gifstoffen die bacteriën produceren bij het verteren van voedsel een oorzaak kunnen zijn voor degeneratieve ziekten en een belangrijke rol spelen in het verouderingsproces.

Goedaardige bacteriën zijn noodzakelijke voor de fermentatie van voedingsvezels, zo zetten de bacteriën de vezels om in kort-ketenige-vetzuren. De vetzuren butyraat, acetaat en lactaat ondersteunen de aanmaak van nieuwe cellen, essentieel voor het herstel van het spijsverteringskanaal. Als er sprake is van dysbiose kunnen de darmwanden moeilijker/minder herstelt worden. Normaliter gebeurd dit elke 3 tot 5 dagen. Een extra bijdrage van de kort-ketenige-vetzuren is hun preventie tegen darmkanker.

Verschillende factoren kunnen leiden tot dysbiose, inclusief een slecht eetpatroon, een te langzame transit en emotionele stress. Maar ook chemicaliën, medicijnen, een ingreep (operatie) en slecht functioneren darmkleppen (ICV) kunnen leiden tot dysbiose. De ICV, de ileocecal valce, de klep van Bauhin, die zich tussen de dunne en de dikke darm bevindt voorkomt reflux, het teruggaan van ontlasting naar de dunne darm. Problemen ontstaan bij obstipatie (verstopping). Als de peristaltische activiteit van de darmen de ontlasting naar de anus beweegt en er ontstaat tegendruk kan er vervuiling in de darmen ontstaan en komen de bacteriën uit de dikke darm in de dunne darm terecht. De medische term voor dit verschijnsel is ‘dunne darm dysbiose”. Een belangrijke veroorzaker van het leaky gut syndroom (lekkende darm syndroom).

Het hele spijsverteringskanaal inclusief de klep van Bauhin wordt aangestuurd door het autonome zenuwstelsel. Dit zenuwstelsel stuurt ook de spiertonus aan en de contracties van de spieren die de voedselbrij door de darmen bewegen. Als dit systeem uit balans is kan er dysbiose ontstaan. Therapieën zoals acupunctuur, yoga, tai chi kunnen verlichting en ondersteuning geven.
Ook belangrijk is de lichaamshouding bij het ontlasten. Zittend en bij voorkeur de voeten iets hoger is ideaal. Bij het plassen rechtop zitten en bij het poepen iets onderuit om het rectum en de anus dan in 1 lijn liggen. Als er sprake is van dysbiose is de ideale verhouding tussen goede en pathogene (rottende) bacteriën niet in balans, soms zelfs omgekeerd. Als de pathogene bacteriën teveel ruimte krijgen vertraagt de peristaltische beweging. Deze vertraging leidt tot een ophoping van voedselresten in de blinde darm waar en ontsteking kan ontstaan.

Er zijn in het moderne leven veel oorzaken aan te wijzen waardoor de goedaardige bacteriën worden vernietigd en wat leidt tot dysbiose. Dysbiose ontstaat door een verkeerde spijsvertering wat resulteert in voedseldeeltjes die vanuit de dunne darm in de dikke darm belanden. De reactie van de bacteriën in de dikke darm leidt tot rotting van de proteïnen en fermentatie van de koolhydraten. Dit kan weer leiden tot een toename van het aantal pathogene bacteriën. Dit probleem wordt verergert als voedsel, zoals bij constipatie te lang in het spijsverteringskanaal aanwezig is.

Leaky gut

De irritatie van toxinen in het darmwand-slijmvlies is de tweede stap, na de verstoorde vertering van voedsel. De interne vergiftiging is het directe resultaat van onvoldoende vertering van de spijs, veroorzaakt door vele stressoren. De vergiftiging ontstaan als bacteriën op de darmwand reageren op onverteerde voeding. De gifstoffen die worden geproduceerd in de interactie tussen bacteriën en onverteerde voeding beschadigen de delicate slijmlaag. Zo ontstaat de gelegenheid voor systemische candidasis en een parasitaire infectie. Herhaaldelijke aanvallen van de intern geproduceerde gifstoffen (endotoxinen) zullen, na verloop van tijd, de darmbekleding eroderen.
Dit is het basismechanisme volgens welke het leaky gut syndroom (lekkende darm syndroom) ontstaat. Het basismechanisme lan worden versterkt door; Alcohol en caffeïne (irriteert de darmwand), parasieten en bacteriën (uit vervuild water en voeding), chemicaliën (uit bewerkte voeding), tekorten aan enzymen, een dieet rijk aan geraffineerde koolhydraten (junk food), medicijnen (de pil), schimmels en mycotoxinen van paddenstoelen (uit granen, fruit en geraffineerde koolhydraten).

NSAIDS (non-steroïde anti-inflammatoire drugs) kunnen leiden tot irritatie en ontstekingen van het spijsverteringskanaal en leiden tot colitis en het opvlammen van de ontstekingen (ulceratieve colitis). NSAIDS kunnen bloedingen en ontstekingen veroorzaken in de dikke darm en kunnen bijdragen aan complicaties zoals divertikel-aandoeningen. Langdurig gebruik van NSAIDS blokkeert het lichaam in het repareren van de darmwandbekleding en interfereert in de productie van prostaglandines (hormoon-achtige regulerende stoffen). Medicijnen die het lekkende darmsyndroom kunnen veroorzaken; NSAIDS, Maagzuur-remmers, steroiden (corticosteroïden zoals prednison), Antibiotica. Auto-immuun ziekten veroorzaakt door het lekkende darm syndroom; Lupus, reumatische artritis, MS, chronisch vermoeidheidssyndroom, Fibromyalgie, ziekte van Crohn, Vasculitis, urticaria, ziekte van Raynaud, alopecia areata, syndroom van Sjögren, Thyroiditis, vitilego, colitis, diabetes.

De slijmlaag aan de binnenkant van de dunne darm is een semi-permeabel membraam. (half doorlatend) Het laat nutriënten door naar de bloedbaan, terwijl het onverteerde voeding en toxinen tegenhoudt. Het is te vergelijk met een raam in een huis, het laat de zon binnen en laat insecten buiten. Het lijkt ook op de huid die elke 3 tot 5 dagen een laagje dode huidcellen afstoot en nieuwe huidcellen aanmaakt. Als endo-toxinen de slijmvlieslaag laten eroderen (afslijten) wordt de doorlaatbaarheid vergroot. Er komen als het ware gaten in de ramen van het huis. Nu kunnen voedselrestjes en toxinen, die normaliter worden tegengehouden, letterlijk in de bloedbaan lekken. Het lichaam raakt in verwarring en valt de ongewenste toxinen aan met anti-lichamen.

Chronische ziekte

Het resultaat van dit lek-proces is de ontwikkeling van auto-immuun-ziekten. Dit zijn ziekten waarbij het lichaam anti-lichamen aanmaakt tegen de eigen weefsels. Er zijn ongeveer 80 auto-immuun-ziekten bekend. De oorzaak van al deze ziekten is officieel “onbekend”. Artsen worden zich in toenemende mate bewust van de rol van het spijsverteringssysteem in de ontwikkeling van auto-immuunziekten en allergieën. In feite, onderzoekers schatten in dat 2/3 van alle immuun-activiteit plaatsvindt in de darmen. Allergieën ontstaan als het lichaam antilichamen aanmaakt tegen (onverteerde) eiwitten afkomstig uit op zich onschuldig voedsel. Deze anti-lichamen kunnen alle weefsels binnendringen en veroorzaken ontstekingsreacties na het eten van de betreffende voeding. Als de ontsteking voorkomt in gewrichten kan reumatoïde artritis ontstaan. Als het in de hersenen voorkomt kan dit leiden tot myalgische encefalomyelitis (chronisch vermoeidheids syndroom / CFS). Als het voorkomt in het bloed kunnen er ontstekingen in de vaatwanden ontstaan. Als de anti-lichamen de darmwand-bekleding (damrslijmvlies) aanvallen ontstaan er ziekten zoals Crohn en colitis. Als het in de longen voorkomt ontstaan er asthmatische aanvallen elke keer na het eten van de dan verkeerde voeding en de hernieuwde aanmaak van antilichamen.

Het lekkende darm syndroom kan leiden tot malabsorptie van voedingsstoffen, het slecht of minder opnemen van noodzakelijke nutriënten zoals vitaminen, mineralen, en aminozuren. Dit wordt veroorzaakt door de ontstekingen en de aanwezigheid van toxinen. De malabsoprtie kan ook leiden tot as, opgeblazen gevoel, kramp en klachten zoals vermoeidheid, hoofdpijn, geheugenverlies, slechte concentratie en geïrriteerdheid. Net zoals eczeem is ook IBS (het geïrriteerde darm syndroom) gelinkt aan de lekkende darm. De combinatie van symptomen IBS zijn een opgeblazen gevoel en gas na het eten en het ontstaan van verstopping en diarree. Door een leven met veel stress, veel mensen zijn feitelijk overwerkt, hebben velen een onder presterende spijsvertering, een darmflora uit balans en een continue toevoer van toxinen aan de bloedbaan.

Waarom zijn er dan mensen de alles kunnen eten en drinken en geen verschijnselen vertonen terwijl anderen ongemak ervaren en uiteindelijk een chronische ziekte ontwikkelen?
Het verschil heeft veel te maken met het functioneren van de galblaas en de ontgiftings-capaciteit van de lever. 

Samenvatting Hoofdstuk

Een onvolledige, verstoorde spijsvertering leidt tot interne vergiftiging waarin gif-producerende (endo-toxinen) bacteriën reageren op onverteerde voedsel-resten in de darmen.
Interne vergiftiging kan leiden tot een overgroei van rotting veroorzakende bacteriën en vaak tot candida.
Overgroei van candida (van gist naar schimmel) gaat vaak samen met de aanwezigheid van parasieten.
De groei van candida en parasieten verstoort de balans in de darmflora.
Een overgroei van pathogene bacteriën veroorzaakt irritatie in het spijsverteringskanaal, beschadigd de darmwand-bekleding, vermindert de circulatie die elk kunnen leiden tot gastro-intestinale ontstekingen.
De slijmvlieslaag op de darmwand kan zichzelf niet herstellen of vernieuwen zonder voldoende goedaardige bacteriën die vezels fermenteren en kort-ketenige vetzuren aanmaken.
Het leaky gut syndroom (lekkende darmsyndroom) ontstaat als de doorlaatbaarheid van het darmslijmvlies toeneemt en als het geïrriteerd raakt. Na verloop van tijd kan de beschadiging aan het darmslijmvlies leiden tot de passage van onverteerde voedseldeeltjes, toxinen, parasieten en bijproducten van candida in de bloedbaan. Dit leidt tot een verzwakt immuun-systeem, storingen in de spijsvertering en uiteindelijk in chronische ziekten.